Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

Η ανατομία της ενοχής 

Είναι γεγονός πως όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας νιώσαμε το δυσάρεστο συναίσθημα της ενοχής και το μόνο σίγουρο είναι επίσης ότι ανάλογα με τα βιώματα μας και την προσωπικότητα μας, θα το ξανανιώσουμε. Το ερώτημα είναι αφενός να δούμε από που μπορεί να προέρχεται ένα τέτοιο αρνητικό συναίσθημα και αφετέρου τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να απολαμβάνουμε τις συνέπειες των πράξεων μας απαλλαγμένοι από τις ενοχές.

Όπως ήδη αναφέραμε  η ενοχή  είναι ένα συναίσθημα. Είναι μια συναισθηματική κατάσταση κατα την οποία κάποιος νιώθει ότι έκανε κάτι κακό ενώ θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι άλλο. Ήδη δηλαδή η συγκεκριμένη κατάσταση εμπεριέχει και το συναίσθημα της αμφιβολίας. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουμε μέσα από τα συναισθήματα μας, μας καθορίζουν και συντελούν στον τροπο με τον οποίο συνδεόμαστε με τους άλλους. Και η αλήθεια είναι ότι το εν λόγο συναίσθημα έχει άμεση σχέση με τον Άλλον. Είτε σε επίπεδο ενδοψυχικό είτε σε επίπεδο αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους της καθημερινότητας μας.

Πριν δούμε πως μπορεί να επηρεάζει τις ζωές μας το αίσθημα της ενοχής σε επίπεδο καθημερινότητας ας δούμε τι λένε οι Θεωρίες όσων αφορά τη πηγή της.

Ψυχοσεξουαλικά στάδια ανάπτυξης του Freud 

Ο Φρόιντ μας λέει πως η ενοχή είναι αποτέλεσμα ασυνείδητων ενδοψυχικών συγκρούσεων. Υπάρχει μια σύγκρουση ανάμεσα στο Εγώ και το Υπερεγώ. Τι σημαίνει αυτό? Κατα την Οιδιπόδεια φάση ( 3-6 χρόνων ) το παιδί μην μπορώντας να ικανοποίηση τις απαγορευμένες σεξουαλικές επιθυμίες του με το πρόσωπο του αντιθέτου φύλου επειδή πλανάται ο φόβος του ευνουχισμού ταυτίζεται με το πρόσωπο του ίδιου φύλου και ταυτόχρονα εσωτερικεύει όλες τις απαιτήσεις, τα πρέπει και τις ηθικές του αξίες. Στην ουσία καταπίνει τον γονέα του ίδιου φύλου. Αυτή η εσωτερίκευση μας ακολουθεί καθόλη την διάρκεια της ενήλικης ζωής μας ως “η εσωτερική φωνή της συνείδησης”. Απαγορεύσεις, επικρίσεις και αποδοκιμασίες έχουν να κάνουν με την παραπάνω κατάσταση.

Ψυχοκοινωνικά στάδια ανάπτυξης του Erik Erikson.

Ο Ερικ Ερικσον - μεταγενέστερος του Φροιντ- αναφέρθηκε στα ψυχοκοινωνικά στάδια ανάπτυξης  του ανθρώπου και συγκεκριμένα στο 3ο στάδιο “Πρωτοβουλία vs Ενοχή” μας λέει πως αν το περιβάλλον αποδεχτεί χωρίς επίκριση τις τάσεις πρωτοβουλίας που απατήσει το παιδί με σκοπό να επικρατήσει στο περιβάλλον του και να αντλήσει ευχαρίστηση μέσα από τις δραστηριότητες του μεταγενέστερα θα μπορεί να λειτουργεί με την ανάλογη ευχαρίστηση από τις ενήλικες του δραστηριότητες, θα έχει έναν προσανατολισμό κι ένα σκοπό. Αντίθετα αν επικριθεί και δεν επιβραβευτεί, οι πράξεις του θα συνοδεύονται από αισθήματα ενοχής, αμφιβολίας, αυτό-επίκρισης κι άλλων συνοδών αρνητικών συναισθημάτων.

Αυτά όσων αφορά την θεωρία. Ας δούμε τώρα πως μπορεί αυτές οι βιωματικές εμπειρίες να καθορίζουν την συναισθηματική μας κατάσταση στο σήμερα.

Σε επίπεδο ερωτικών σχέσεων. Είναι συχνό το φαινόμενο κατα το οποίο ο ένας απ τους δυο συντρόφους θέλει να χωρίσει επειδή πλέον δεν αντλεί ευχαρίστηση απ τη σχέση αλλά το αίσθημα της ενοχής δεν τον αφήνει επειδή θεωρεί ότι θα προκαλέσει μεγάλο κακό στον/στην σύντροφο με αποτέλεσμα να μένει σε μια σχέση που σε βάθος χρόνου μόνο κακό μπορεί να επιφέρει και στους δυο.

Ο έφηβος που θέλει να φύγει απ το σπίτι. Κι ενώ η τάση για ανεξαρτησία και αυτονομία είναι κάτι που χαρακτηρίζει τους εφήβους, πολύ συχνά αδυνατούν να απογαλακτιστούν από τους γονείς από αισθήματα ενοχής ότι η φυγή τους από το σπίτι θα στεναχωρήσει τους γονείς τους.

Ομοφυλοφυλία και Άλλοι. Κι ενώ το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας αποτελεί καίριο θέμα για την εξέλιξη της ζωής ενός ανθρώπου, ακόμη και στην περίπτωση που ένα άτομο έχει καταλήξει μπορεί να αισθάνεται ένοχο γι αυτή του την “επιλογή”, συνοδευόμενο από αισθήματα ντροπής, αποτέλεσμα ακόμη και σε μεγάλη ηλικία να μην αυτοαποκαλύπτεται ζώντας αυτό που πολύ συχνά λέμε μια κρυφή ζωή.

Ο εργαζόμενος πατέρας η εργαζομένη μητέρα. Και οι δυο μπορεί να αισθάνονται ένοχα επειδή δεν διαθέτουν τον απαιτούμενο γι αυτούς χρόνο ώστε να αφιερώσουν είτε στα παιδιά είτε στον σύντροφο τους.

Ο ενήλικας και οι γονείς. Κι ενώ έχουμε μεγαλώσει κι ενδεχόμενος έχουμε δημιουργήσει τις δικές οικογένειες η τις δικές μας ζωές πολύ συχνά αισθανόμαστε ένοχοι απέναντι στους ηλικιωμένους γονείς μας επειδή δεν πηγαίνουμε πολύ συχνά να φάμε μαζί τους, επειδή δεν μπορούμε να προσφέρουμε όσα θα θέλαμε είτε υλικά είτε ηθικά.

 

Οι παραπάνω είναι μερικές από τις περιπτώσεις που ένας άνθρωπος μπορεί να αισθανθεί ένοχος. Κι επειδή δεν μπορούμε να ελέγξουμε εκατό τις εκατό τα συναισθήματα μας, μπορούμε ωστόσο να τα αναγνωρίσουμε να τα επεξεργαστούμε και να επιλέξουμε ποια θα είναι η στάση μας απέναντι σ αυτά.

 

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

 Θέσεις ζωής 

Με βάση τα ληφθέντα μηνύματα και τις αποφάσεις που λαμβάνονται, ένα μικρό παιδί αναπτύσσει μια βασική θέση ζωής. Τις ονομάζουμε “υπαρξιακές θέσεις” επειδή επηρεάζουν τον τροπο που βλέπουμε την ύπαρξη μας και την ύπαρξη των άλλων. Υπάρχουν 4 βασικές θέσεις ζωής και αυτός είναι :

 Να νιώθουν εντάξει για τον εαυτό τους και εντάξει για τους άλλους. Αν τα πράματα πάνε καλά θα διατηρήσουν αυτή τη θέση καθ΄όλη την διάρκεια της ζωής τους. Αυτό βοηθά στην διαμόρφωση της βάσης για ένα σενάριο υγιούς ζωής.

Να νιώθει εντάξει με τον εαυτό του και να πιστεύει ότι οι άλλοι δεν είναι εντάξει. Αν ένα άτομο αντιμετωπίζεται άσχημα η κακοποιείται, αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα να αισθάνεται αβοήθητο, ανίσχυρο και θυμωμένο και μπορεί να να οικοδομήσει τη ζωή του σ αυτήν την θυμωμένη θέση και να αποδεικνύει συνεχώς στον εαυτό του ότι οι άλλοι δεν είναι εντάξει. Αυτή η θέση συνεπάγεται έλλειψη εμπιστοσύνης σε άλλους και καθιστά δύσκολο για το άτομο να διαμορφώσει και να διατηρήσει στενές φιλίες οι σχέσεις.

Να νιώθει ότι αυτός δεν είναι εντάξει, ενώ οι άλλοι είναι. Αν ένα άτομο δεν είναι καλά φροντισμένο και λαμβάνει μηνύματα που μειώνουν την αίσθηση της αυτοεκίμησής του μπορεί να μετακινηθεί σ αυτή τη θέση. Αφήνει το άτομο με δυσκολία να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του τόσο στον χώρο της εργασίας όσο και στην διαμόρφωση σχέσεων εμπιστοσύνης και διαρκείας.

Να νιώθει ότι δεν είναι εντάξει με τον εαυτό του και ένα πιστεύει ότι ούτε οι άλλοι είναι εντάξει. Αυτή είναι η θέση της απόγνωσης. Σ αυτή τη θέση το άτομο δεν μπορεί να δει τίποτα καλό για το μέλλον και δυσκολεύεται να αντλήσει χαρά.

Είναι γεγονός πως υπάρχει ελπίδα αλλαγής, όταν αυτές οι εμπειρίες κατανοηθούν τόσο σε γνωστικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να ακούμε άτομα για πολλά χρόνια που βρίσκονται σε θεραπεία να αναγνωρίζουν μ έναν διανοητικό τροπο όλα τα κακά που βίωσαν αλλά η συναισθηματική τους κατάσταση και ο τρόπος που συνδέονται με τους άλλους στο σήμερα παραμένει δυσλειτουργικός.

Δεδομένου ότι σχεδόν όλοι είμαστε γεννημένοι στη θέση του “Είμαι εντάξει, είσαι εντάξει” μπορούμε, αν αλλάξουμε μέσα από την θεραπευτική σχέση τις λανθασμένες μας πεποιθήσεις ακόμα κι αν τα γεγονότα της ζωής μας οδήγησαν να νιώσουμε και πιστέψουμε κάτι άλλο, μπορούμε να επιστρέψουμε σ αυτήν την αρχική σχέση.

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

                            Θεωρία του Δεσμού και Ενήλικες Ερωτικές σχέσεις

Κι ενώ βλέπεις γύρω σου ζευγάρια ερωτευμένα αλλά ταυτόχρονα και ευτυχισμένα μέσα στην σχέση τους εσύ αναρωτιέσαι γιατί να ζηλεύεις τόσο πολύ τον/την σύντροφο σου, γιατί αυτή η έμμονη ενασχόληση μαζί του, γιατί το μυαλό σου δεν μπορεί να ξεκολλήσει στιγμή απ τη σκέψη του/της, γιατί η διάθεση σου αλλάζει σε χρόνο dt, γιατι τη στιγμή που αισθάνεσαι ότι θες να τον/την πάρεις μια αγκαλιά, την ίδια στιγμή θες να του/της ανοίξεις το κεφάλι επειδή δεν απάντησε στο μήνυμα που έστειλες πριν 5 λεπτά.

Η θεωρία του Δεσμού προέρχεται από τον ψυχίατρο  η οποία μας διδάσκει πως η προσκόλληση είναι ένας βιολογικής φύσεως συναισθηματικός δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στο βρέφος και το άτομο που το φροντίζει - συνήθως η μητέρα και που αποσκοπεί στην διατήρηση της ασφαλείας και της επιβίωσης του. Το παιδί αναζητά την εγγύτητα από το άτομο που το φροντίζει, με σκοπό να κερδίσει μια βοηθητική και ανακουφιστική ανταπόκριση. Η ανταπόκριση της μητέρας στα ανάγκες του βρέφους - το κατα πόσο άμεσα δηλαδή θα αντιληφθεί την ανάγκη του και θα ανταποκριθεί σ αυτήν -καθορίζει την δημιουργία ασφαλούς η ανασφαλούς δεσμού προσκόλλησης κι αυτό φαίνεται να επηρεάζει την μετέπειτα αυτοαντίληψη του και κοινωνική του ανάπτυξη. Εξηγεί πως συνυπάρχει η υγιής με τη μη υγιή μορφή σχέσης ως αποτέλεσμα των πρώιμων διαπροσωπικών σχέσεων και αναφέρεται σε όλα εκείνα τα συναισθήματα, τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά όπως είναι ο φόβος της οικειότητας, η ζήλια, το νοιάξιμο, η εμπιστοσύνη, η αγάπη, η στεναχώρια, η λύπη, η χαρά.

Το 1987 οι υποστήριξαν πως ο συναισθηματισμός δεσμός που αναπτύσσεται σε δυο άτομα μέσα σε μια ερωτική σχέση κοπιάζει με τον δεσμό που αναπτύσσει το βρέφος με τον φροντιστή του. Διαπίστωσαν πολλά κοινά στοιχεία ανάμεσα στη σχέση βρέφους-μητερας και ερωτικών συντρόφων.

Τόσο το βρέφος όσο και ο ενήλικος νιώθουν ασφάλεια όταν ο άλλος βρίσκεται κοντά τους και ανταποκρίνεται στις ανάγκες του ενώ αντιθέτως βιώνουν συναισθήματα θυμού, ανασφάλειας, εγκατάλειψης όταν ο άλλος είναι η φαντάζονται ότι είναι απρόσιτος. Πολύ γενικά λοιπόν θα λέγαμε πως :

- Τα άτομα που έχουν αναπτύξει ασφαλή τύπο προσκόλλησης νιώθουν ευτυχισμένοι στις ερωτικής τους σχέσεις, δείχνουν εμπιστοσύνη στον σύντροφο τους, τον αποδέχονται όπως είναι, αισθάνονται σταθεροί και αφοσιωμένοι στις σχέσεις τους και δεν φοβούνται μήπως εγκαταλειφθούν. Έχουν μια πολύ καλή εικόνα για τον εαυτό τους, διακατέχονται από ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση.

-Τα άτομα με ανασφαλή τύπο προσκόλλησης (αγχώδη/αμφιθυμικό) φαίνεται να έχουν ακραίες συναισθηματικές εναλλαγές όπως υπερβολική ζήλεια, φοβούνται την συναισθηματική εγγύτητα γι αυτό μπορεί να δείχνουν συναισθηματικά απόμακροι και δύσκολα μπορούν να εμπιστευτούν. Συχνά οι σχέσεις τους χαρακτηρίζονται από εξάρτηση και συγκρούσεις.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αναρωτηθείτε γιατί νιώθω όπως νιώθω και γιατί δεν μπορώ να αισθανθώ ασφαλής με τον/την σύντροφο μου αντί να κατηγορήσουμε τον άλλον ας ψάξουμε με την βοήθεια του θεραπευτή μας ποια μπορεί να είναι τα βιώματα που μας οδήγησαν να συνδεόμαστε μ αυτόν τον δυσλειτουργικό τροπο. Η θεραπευτική σχέση, ως επανορθωτική εμπειρία μας μαθαίνει  διαφορετικούς τρόπους συσχέτισης ώστε να μπορούμε να νιώσουμε συναισθήματα αγάπης, τρυφερότητας και εμπιστοσύνης στο σήμερα. Στο εδώ και τώρα!

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

                                                     .....δεν ξέρουμε πως να την ζήσουμε! 

Φτιάχνουμε σπίτια όλο και μεγαλύτερα...

και οικογένειες όλο και μικρότερες!

Κερδίζουμε περισσότερα...μα έχουμε λιγότερα!

Αγοράζουμε περισσότερα...μα τα χαιρόμαστε λιγότερο!

Ζούμε σε κτίρια πιο ψηλά..

αλλά μια ζωή χωρίς βάθος!

Ταξιδεύουμε σε δρόμους πιο ανοιχτούς...

αλλά με μυαλά όλο και πιο στενά!

Έχουμε πολλές ανέσεις...

αλλά ζούμε όλο και πιο στενάχωρα!

Έχουμε περισσότερες γνώσεις...

και λιγότερη επίγνωση!

Περισσότερους ειδικούς...και λιγότερες λύσεις!

Περισσότερα φάρμακα...και λιγότερη υγεία!

Θυμώνουμε πολύ γρήγορα...αλλά αργουμε να συγχωρήσουμε!

Που φεύγουμε πολύ νωρίς...

αλλά γυρνάμε πολύ αργά!

Υψώνουμε τις σημαίες τις ισότητας...αλλά κρατάμε τις προκαταλήψεις!

Έχουμε την ατζέντα μας γεμάτη με τα τηλέφωνα φίλων...

αλλά δεν τους τηλεφωνούμε ποτέ!

Ερωτευόμαστε...με την ίδια ευκολία που ενθουσιαζόμαστε!

Εξιδανικεύουμε...και μετά υποτιμούμε!

Και τα ράφια της βιβλιοθήκης μας γεμάτα...αλλά δεν θα τα διαβάσουμε ποτέ!

Κερδίζουμε χρόνο στη ζωή...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ!

Χ.Μ

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

 ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

Είναι οι αυτόματες σωματικές αντιδράσεις η μόνη γλώσσα που διαθέτουμε για να εκφράσουμε καταστάσεις σωματικής διέγερσης ?

Είναι γεγονός πως στις μέρες μας οι έντονες ψυχοπιεστικές συνθήκες έχουν οδηγήσει πολλούς από μας στην αναζήτησή βοήθειας από ειδικούς, κυρίως μετά από κάποιο σύμπτωμα είτε σωματικό είτε ψυχολογικής φύσης. Πολλοί είναι εκείνοι που παραπονιούνται π.χ. για πονοκεφάλους χωρίς να έχουν βρει κάποια σαφή οργανική αιτία. Το αποτέλεσμα είναι να πηγαίνουν από γιατρό σε γιατρό, να μην βρίσκεται η πηγή του προβλήματος και απλά ο πάσχων να αναλώνεται σε μια σειρά από εξετάσεις χωρίς αποτέλεσμα.

Ας πάμε όμως λίγο πίσω, τότε που ο λόγος - η ικανότητα δηλαδή του ανθρώπου να επικοινωνεί με την γλώσσα - δεν έχει ακόμα κατακτηθεί.

Γνωρίζουμε ότι όταν τα παιδιά δεν παίρνουν από τους γονείς την βοήθεια που χρειάζονται για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, τότε τα εκφράζουν είτε με προβληματικές σωματικές καταστάσεις (ασθένειες) η μέσα από την δράση. 

Οι πιο πρώιμες αντιδράσεις μας στο άγχος της ζωής είναι σωματικές και πολλές απ αυτές παραμένουν κεντρικές ακόμη και στην ενήλικη ζωή μας. Η αντίδραση Μάχης-Φυγής-Καθήλωσης απέναντι σε μια αγχωτική κατάσταση κομμάτι της βιολογίας του σώματος. Το κοκκίνισμα για παράδειγμα είναι μια αυτόματη πτυχή της αντίδρασης της ντροπής. Το γαστρεντερικό( ευερέθιστο έντερο ), το κυκλοφορικό ( ταχυκαρδίες ), το ανοσοποιητικό (δερματικές παθήσεις ) και το ενδοκρινικό ( εναλλαγές τις διάθεσης ) ενεργοποιούνται με διαφορετικό τροπο όταν πιεζόμαστε συναισθηματικά. Μέρος της ωρίμανσης μας είναι η σταδιακή κατάκτηση της γλώσσας, ώστε να μπορούμε να περιγράφουμε τις εμπειρίες μας, τις οποίες αρχικά βιώσαμε ως μια ασαφή σωματική διέγερση. Μέσα από τον λόγο ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να επικοινωνήσει τα συναισθήματα του έτσι ώστε να μην αποτελούν  αυτόματες αντιδράσεις. Η ψυχοθεραπεία - θεραπεία μέσω του λόγου - δίνει στον άνθρωπο την δυνατότητα να κατανοήσει, να αποδεχτεί και να εκφράσει τα συναισθήματα πριν αναγκαστεί το σώμα να τα επικοινωνήσει με την μορφή οποιουδήποτε συμπτώματος.

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

                                                     Μα να κάνω  Ψυχοθεραπεία?

Και βέβαια να κάνεις. Να κάνεις, να κάνουμε, να ξεκινήσουμε. 

Όχι γιατί είμαστε τρελοί. 

Όχι γιατί είμαστε άρρωστοι.

Όχι γιατί έχουμε κάποιο πρόβλημα.

Να ξεκινήσουμε για να μάθουμε. 

Να μάθουμε τον εαυτό μας. Να μάθουμε τη ζωή. Να μάθουμε τι μας συμβαίνει, τι κάνουμε, πως υπάρχουμε.

Κι όλα αυτά επειδή δεν τα ξέρουμε. Όχι επειδή ήξεραν κάποιοι και δεν μας τα έμαθαν. Επειδή κι αυτοί δεν ήξεραν και λειτουργούσαν όπως είχαν μάθει.

Να μάθουμε ότι μπορούμε να χαρούμε, να απολαύσουμε, να μην αισθανόμαστε ενοχές και που αναπνέουμε. 

Να μάθουμε να σχετιζόμαστε με τον σύντροφο μας, τον φίλο μας τους γονείς μας εκ νέου. Ελεύθεροι και αυτόνομοι. Χωρίς την ανάγκη εξάρτησης, χωρίς τον φόβο του αποχωρισμού, χωρίς το άγχος της εγκατάλειψης..

Να μάθουμε να μην θυμώνουμε όταν μας κρίνουν, όταν μας ματαιώνουν.

Να μάθουμε ότι κανείς δεν φταίει κι ότι όλα σε κάποιον βαθμό είναι για τον κάθε έναν από  μας, απολύτως δικαιολογημένα.

Και ναι, μπορεί όλα αυτά να έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν αλλά εμείς ζούμε το παρών. Και στο παρών καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες.

Μπορεί ακόμα να διαβάζεις και να σκέφτεσαι,… ‘’έλα μωρέ τα ξέρω αυτά”… και σ ένα βαθμό θα συμφωνήσω ότι λίγο ως πολύ είναι γνωστά. Γιατί όμως ενώ τα ξέρουμε πιάνουμε τον εαυτό μας να επαναλαμβάνει τις ίδιες συμπεριφορές ξανά και ξανά. 

Ποια ανάγκη κρύβεται από πίσω? 

Ποιος φόβος δεν επιτρέπει την αλλαγή ? 

Ποια φωνή κρίνει τόσο πολύ ώστε δεν αισθάνομαι άνετα να λειτουργήσω αυθόρμητα ?

Είναι υπέροχο που φροντίζουμε το σώμα μας με το γυμναστήριο, την γιόγκα, το πιλάτες και οτιδήποτε μας φέρνει πιο κοντά σε μια αίσθηση ικανοποίησης και αυτάρκειας?

Γιατί να μην το κάνουμε και για την ψυχή και το μυαλό μας?

Γιατί να μην μας γνωρίσουμε?