Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

                                                                   ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΝΔΟΒΟΛΕΣ

Όταν η ανατροφή ενός παιδιού έχει νοηματοδοτηθεί από θετικές αναπαραστάσεις φροντίδας και αγάπης από τους άλλους, ενδοβάλλουμε πρότυπα η μοτίβα ως θετικές προβολές. Αυτό σημαίνει πως τα παιδιά που έχουν δεχτεί πολλή φροντίδα και αγάπη από τους γονείς τους θα καθησυχάσουν/ηρεμήσουν τους εαυτούς τους με αγκαλιές και λόγια στήριξης που προήλθαν από τους γονείς τους: “όλα θα πάνε καλά”/“θα είσαι εντάξει” και άλλα παρόμοια παρηγορητικά λόγια.

Καθώς η ανάπτυξη των παιδιών προχωράει, συμπεριφορές, έννοιες η ακόμη και ιδιομορφίες από άλλα παιδιά, φίλους, δασκάλους, καθηγητές και όποιον άλλον βρίσκεται γύρω τους ενδοβάλλονται με τον ίδιο ακριβώς τροπο.

Ωστόσο υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν ενδοβάλλει και αρνητικά μοτίβα. Τα ευαίσθητα παιδιά για παράδειγμα μπορεί να απορροφήσουν τον άγχος, την οργή ακόμη και την κατάθλιψη των γονιών τους. Τα κακοποιημένα παιδιά μπορεί να αναπαραγάγουν τις φωνές και τις απαλές των βίαιων γονιών τους. Με συνεχή παραμέληση, κακομεταχείριση η έλλειψη θετικού καθρεφτίσματος, αναπτύσσουν μέσα τους μια εσωτερική φωνή που μπορεί να είναι επικριτική απέναντι σε οτιδήποτε κι αν κάνουν.

Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας βοηθά τον θεραπευόμενο να αναγνωρίσει αυτές τις εσωτερικές φωνές και να οδηγηθεί - μέσα σ ένα ασφαλές πλαίσιο στην απομάκρυνση τους εκτελώντας τις λεγόμενες γονεο-εκτομές!

Robin Shapiro

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

Η σχέση με τον εαυτό μας!

Αλλά τι είναι ο εαυτός?

Είναι το σύνολο των πραγμάτων, καλών η κακών, που έχουμε γνωρίσει από τις πρώτες μας ημέρες. Όλα όσα έχουμε λάβει από τον εξωτερικό κόσμο, όλα όσα έχουμε νοιώσει μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, καλές και κακές εμπειρίες, σχέσεις με τους άλλους, δραστηριότητες, ενδιαφέροντα και σκέψεις κάθε λογής, δηλαδή όλα όσα έχουμε ζήσει. Όλα αυτά αποτελούν μέρος του εαυτού μας και συμβάλλουν στην διαμόρφωση της προσωπικότητας μας. Αν ήταν δυνατόν να σβήσουν κάποιες από τις σχέσεις που είχαμε με ανθρώπους καθώς και οι αναμνήσεις που συνδέονται μ αυτές τότε θα νιώθαμε άδειοι και φτωχοί. Η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η παρηγοριά, η ευγνωμοσύνη που έχουμε νιώσει η προσφέρει, θα χάνονταν. Όλες αυτές οι εμπειρίες έχουν επίδραση πάνω στη σχέση με τον εαυτό μας.

Μέσα στον νου μας, που είναι σαν ένα ντουλάπι, φυλάμε τα πρόσωπα που αγαπάμε αλλά και που μισούμε. Κι αυτά τα πρώτα πρόσωπα τα σημαντικά είναι οι γονείς μας. Που άλλοτε μας ενθάρρυναν με αποτέλεσμα να έχουμε μια θετική εικόνα για τον εαυτό μας οδηγώντας μας σ αυτό που λέμε αυτοεκτίμηση κι άλλοτε μας επέκριναν, μας απέρριψαν μας υποτίμησαν οδηγώντας μας σε μια κατάσταση που η σχέση με τον εαυτό μας να είναι πολλές φορές ακόμη και αυτοκαταστροφική. Κατα συνέπεια το μέρος τους εαυτού μας που αγαπάμε, είναι αυτός ο πλούτος που έχουμε συσσωρεύσει μέσα από το παιχνίδι των σχέσεων, αρχικά με τους σημαντικούς Άλλους  αλλά και με τους ανθρώπους γενικότερα, διότι αυτές οι σχέσεις και τα συναισθήματα που συνδέονται μ αυτές έχουν γίνει ένα εσωτερικό αγαθό. Απ την αλά μεριά αυτό που μισούμε μέσα μας, είναι οι αυστηρές και σκληρές εικόνες, που αποτελούν επίσης μέρος του εσωτερικού μας κόσμου και είναι κατα μεγάλο μέρος η συνέπεια της δίκης μας επιθετικότητας ενάντια στους άλλους.

Αν λοιπόν η αγάπη δεν πνίγηκε απ την μνησικακία, την εκδικητικότητα, τα παράπονα και το μίσος, αν η αγάπη έχει εγκατασταθεί στερεά μέσα στην ψυχή, τότε η εμπιστοσύνη στους άλλους και η πίστη στην καλοσύνη τους μπορεί να αποτελέσει επανορθωτική εμπειρία για τις μετέπειτα σχέσεις μας αλλά κυρίως στην ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. 

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει μια παράξενη ζωή. Από τη μια έχει όλα τα υλικά αγαθά κι από την άλλη δεν μπορεί να ικανοποιήσει στοιχειώδεις ψυχολογικές ανάγκες. Παλιότερα συνέβαινε το αντίθετο. ∆εν είχαν υλικά αγαθά, αλλά είχαν ψυχική ισορροπία οι άνθρωποι, διότι ικανοποιούσαν τις βασικές ψυχολογικές ανάγκες του. Έτσι σήμερα σε μια μεγαλούπολη, είναι γεμάτο το ψυγείο του κατοίκου της, αλλά στην πολυκατοικία που μένει δεν γνωρίζει τους διπλανούς του. Πάει στη δουλειά του, που σίγουρα οι συνθήκες εργασίας του είναι πολύ καλύτερες από τον παλιό καιρό, αλλά όταν γυρίζει στο σπίτι, τον πιάνει μια παγωνιά. Κλείνεται στους 4 τοίχους, ζει μόνος και αγωνιά πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο να πει μια κουβέντα, να συζητήσει με ένα άνθρωπο. Αν τον πάρει τηλέφωνο κανένας, μόλις του λέει «έλα να πιούμε μια μπύρα σπίτι μου», ξέρει τι απάντηση θα πάρει : «δεν έχω καιρό τώρα, είμαι φουλ τάιμ, μια άλλη φορά. Όλοι είναι πνιγμένοι στη δουλειά τους, δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για επισκέψεις, δεν έχουν χρόνο να συναντηθούν έξω σε μια καφετέρια π.χ. να συζητήσουν. Κι ο επόμενος που θα τον πάρει τηλέφωνο, τα ίδια θα πει: δεν έχω χρόνο τώρα, πνίγομαι στη δουλειά, μια άλλη φορά, και εγώ τα έχω ζήσει αυτά, ίσως και όλοι μας.

Η μοναξιά, όταν δεν είναι επιλογή, είναι μια ανυπόφορη, επώδυνη και παθολογική κατάσταση. Η παρατεταμένη μοναξιά οδηγεί σε ποικίλα προβλήματα και συνδέεται με νοσηρά συμπτώματα. Καταρχάς, προκαλεί υψηλά επίπεδα άγχους και ψυχοσωματικά προβλήματα, διαταράσσοντας έτσι την ψυχική ισορροπία του ατόμου. Ακόμη, εξαιτίας της θλίψης που προξενεί στο άτομο, συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την κατάθλιψη. Σε συμπεριφορικό επίπεδο, η μοναξιά οδηγεί τις περισσότερες φορές σε ανάρμοστη συμπεριφορά, που έρχεται ως απόρροια της υπάρχουσας ψυχικής αναστάτωσης. Συγκεκριμένα, οι απομονωμένοι άνθρωποι τείνουν να γίνονται ευέξαπτοι, νευρικοί και επιθετικοί. Σταδιακά, ο αποξενωμένος άνθρωπος αλλοτριώνεται και μαζί του αλλοτριώνονται και όλες οι αξίες της σύγχρονης κοινωνίας. Χάνεται η αγάπη, η αλληλοκατανόηση, ο αμοιβαίος σεβασμός και η αλληλεγγύη, αλλάζουν οι προτεραιότητες των ανθρώπων.

Συμπερασματικά, το πρόβλημα της μοναξιάς στις μέρες μας αποδίδεται κυρίως στη γενικότερη έλλειψη ανθρωπισμού της εποχής μας. Όσο το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο δε βρίσκεται στο επίκεντρο των αξιών μας, τόσο το πρόβλημα της μοναξιάς θα κλιμακώνεται και θα διαιωνίζεται. Μόνο αν σκεφτόμαστε και δρούμε με γνώμονα το σεβασμό στο ανθρώπινο είδος και τις ανάγκες του, θα καταφέρουμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο πιο αληθινό, έναν κόσμο στον οποίο θα ενθαρρύνεται πραγματικά η συντροφικότητα και η γνήσια επαφή με τους συνανθρώπους μας και η μοναξιά θα εκλείπει.

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

ΜΑΘΕ "ΠΩΣ ΝΑ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ"

Σαίρεν Κίρκεγκωρ: ο πρώτος υπαρξιστής φιλόσοφος

Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να θυμηθούμε την «αγωνία» που νιώθουμε σε εκείνες τις «άπειρες» στιγμές της ζωής, όταν φεύγουμε από το σπίτι των γονιών μας, τερματίζουμε μια σχέση ή κοιτάζουμε την κενή πρώτη σελίδα ενός μυθιστορήματος.

Πολλοί άνθρωποι παραλύουν από το άγχος και τον πανικό που βιώνουν όταν αντιμετωπίζουν τις τεράστιες δυνατότητες της ζωής. Αυτή η παράλυση σε καθιστά ανίκανο να επιλέξεις, εξαιτίας της πληθώρας των επιλογών και των πιθανών εναλλακτικών που έχεις για να διαλέξεις.

Πολλοί είναι εκείνοι που θα χάσουν τον εαυτό τους από το άγχος του πόσο σημαντικές είναι αυτές οι επιλογές. Με άλλα λόγια, βλέπουν το πόσο οι αποφάσεις τους μπορούν να επηρεάσουν τους πάντες γύρω τους και γνωρίζουν ότι δε μπορούν παρά να διαλέξουν μόνο ένα μονοπάτι τη φορά. Πολλοί θα κολυμπήσουν τόσο πολύ στο άπειρο που, αργά ή γρήγορα, θα πνιγούν.

Η συμβουλή του Κίρκεγκωρ συνίσταται στο ότι ο καθένας μας πρέπει να «μάθει πώς να αγχώνεται»Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε πενιχροί κι ασήμαντοι - πρωτεύοντα θηλαστικά που λειτουργούν με ορμόνες και συνάψεις. Όμως, πρέπει, επίσης, να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε πανίσχυροι κι ότι κάθε μια από τις αποφάσεις που παίρνουμε επηρεάζει το μέλλον μας και το καθορίζει. Το να αποδέχεσαι και να ζεις με αυτό το παράδοξο δείχνει ψυχική ωρίμανση και είναι ένα απαραίτητο βήμα για να γίνεις άνθρωπος.

Όπως έγραψε ο Κίρκεγκωρ, «Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια περιπέτεια που κάθε άνθρωπος πρέπει να περάσει». Όλοι ζούμε με αντιφάσεις. Η σοφία προκύπτει μέσα από την αποδοχή αυτού.

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

Συμπτώματα Ψυχής

Η ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου να να αναπτύσσει μοτίβα για να προφυλαχτεί δείχνει να είναι απεριόριστη.

Κάποιες φορές, μια απωθημένη εμπειρία, μια ενδοψυχική σύγκρουση, μια απαγορευμένη επιθυμία, μια ψυχική ενέργεια που δεν εκφράστηκε, θα επικοινωνηθεί αργότερα μέσω ενός συμπτώματος στο σώμα.

Για παράδειγμα ένας πονοκέφαλος μπορεί να αντιπροσωπεύει μια επικοινωνία από μια ανάλογη παρελθοντική κατάσταση.

Ένα αυτοάνοσο μπορεί επίσης να εκφράζει ένα τραύμα η κάποια συναισθήματα συνήθως αρνητικά που δεν βιωθήκαν και εστάλησαν με τροπο πιεστικό στις αποθήκες του ασυνείδητου.

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

 Προβολή...και Παντογνώστες.

Η θεωρία μας λέει πως ο άνθρωπος  που με μεγάλη ευκολία υποδεικνύει  στους άλλους  επειδή αυτός "ξέρει", τι να κάνουν , δεν κάνει τίποτα άλλο απ το να μιλάει για τον εαυτό του και να προβάλλει τα δικά του άλυτα θέματα  πάνω στον άλλον. Οι εύκολοι χαρακτηρισμοί επίσης τύπου "είσαι έτσι", "είσαι αλλιώς" -  με αρνητική χροιά συνήθως  -  αφορούν κομμάτια του δικού του εαυτού τα οποία δεν έχουν αναγνωριστεί, δεν έχουν επεξεργαστεί, δεν έχουν γίνει αποδεκτά απ τον συμβουλάτορα και εύκολα γίνονται αναγνωρίσιμα στον απέναντι συνομιλητή. Ο μηχανισμός άμυνας της προβολής, μπορεί σε πρώιμες αναπτυξιακές περιόδους της ζωής μας να είναι βοηθητικός επειδή βοηθάει το βρέφος να αντέξει και να προσαρμοστεί στην δύσκολη για εκείνο πραγματικότητα, στην ενήλικη ζωή όμως αποδεικνύεται δυσλειτουργικός τόσο για αυτόν που προβάλει τα κακά κομμάτια του εαυτού στους άλλους όσο και στον αποδέκτη αυτών. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος μπορεί να σας  "συμβουλεύσει" για θέματα της ζωής που σας έχουν δυσκολέψει, ζητήστε του απλώς να σας ακούσει με προσοχή και  ενσυναίσθηση  και να μη βιαστεί να σας συμβουλέψει για το τι να κάνετε. Αν παρατηρήσει τον εαυτό του εκείνη τη στιγμή για το τι λέει ίσως βοηθηθεί να γνωρίσει τις πτυχές του εκείνες που δεν έχει παραδεχτει.

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Τηλ. Επικοινωνίας: 6972906157

Mail: thimioskoukios78@yahoo.gr

Ανάγκες και Φόβοι  

Η θεωρία μας διδάσκει πως ένας άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του θα πρέπει να ικανοποιεί κάποιες βασικές του ανάγκες, όπως είναι η ανάγκη του "ανήκειν", η ανάγκη να αγαπάμε και να μας αγαπούν, η ανάγκη να γινόμαστε  αποδεκτοί και άλλες τόσες οι οποίες μέσα από την εκπλήρωση τους μας οδηγούν σε μια κατάσταση ολοκλήρωσης και πληρότητας. Υπάρχει όμως ένα βασικό συναίσθημα που όταν δεν διαχειρίζεται σωστά μπορεί να μας απομακρύνει από την ικανοποίηση τον παραπάνω αναγκών με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε κενοί, άδειοι, μισοί, χωρίς να βρίσκουμε κανένα νόημα σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε. Μιλάμε για το συναίσθημα του φόβου. Το συναίσθημα του φόβου θα αποτελεί πάντα αναπόσπαστο στοιχείο της ύπαρξης μας. Όσο όμως κι αν αυτό είναι γενικά αποδεκτό, ο καθένας μας ζει τον προσωπικό του φόβο, το φόβο που τον νοιώθει μοναδικό. Βιώνεται θα λέγαμε "εξατομικευμένα", για αυτό κι έχει πάντα μια προσωπική σφραγίδα. Αυτός ο προσωπικός φόβος εξαρτάται από τις ατομικές συνθήκες ζωής, την ιδιοσυγκρασία και το περιβάλλον του και έχει ένα ιστορικό εξέλιξης που αρχίζει πρακτικά από την γέννηση μας. Αν παρατηρήσουμε κάποια στιγμή τον φόβο "δίχως φόβο" καταλαβαίνουμε ότι έχει δυο πλευρές : απ τη μια μπορεί να μας ενεργοποιήσει απ την άλλη να μας παραλύσει. Η παραδοχή και η αντιμετώπιση του φόβου σημαίνει ένα βήμα εξέλιξης, μας οδηγεί προς ένα μεγαλύτερο στάδιο ωρίμανσης. Κάθε στάδιο ωρίμανσης και εξέλιξης όμως είναι συνδεδεμένο με τον φόβο, διότι μας οδηγεί σε κάτι καινούριο, κάτι που δεν έχουμε δοκιμάσει μέχρι στιγμής, σε εσωτερικές η εξωτερικές καταστάσεις που δεν έχουμε ακόμα ζήσει η αισθανθεί.

Καθετί που κάνουμε η νιώθουμε για πρώτη φορά εμπεριέχει όχι μόνο την χαρά της περιπέτειας και του ρίσκου αλλά και τον φόβο για το νέο, το μη γνώριμο. Κι ενώ κάποιοι φαίνεται να τα καταφέρνουν καλά μ αυτά τα νέα ξεκινήματα, μ αυτά τα περάσματα, υπάρχουν κι εκείνοι που δυσκολεύονται αρκετά και συχνά ο φόβος τους παραλύει σε σημείο που μην μπορούν να λειτουργήσουν είτε σε ατομικό είτε σε σχεσιακό επίπεδο. Η ψυχοθεραπεία στηρίζεται στη σχέση. Και μέσα απ αυτή τη σχέση ο θεραπευόμενος έρχεται με την βοήθεια του θεραπευτή πιο κοντά στους φόβους του, στις ανησυχίες του με σκοπό να γίνουν αποδεκτοί και μέσα από την κατάλληλη επεξεργασία να αποτελέσουν σημεία εκκίνησης για νέα περάσματα και εμπειρίας. 

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Αυτογνωσία 

Γιατί να κάνουμε η να μάθουμε οτιδήποτε?

Η απάντηση είναι, απλώς, ότι είναι πολύ καλύτερο και πιο εκπληρωτικό και πιο εποικοδομητικό- να έχουμε κάποια αμυδρή κατανόηση για τη φύση του εαυτού μας, παρά να παραδέρνουμε σε πλήρες σκοτάδι. Ούτε μπορούμε να τα κατανοήσουμε όλα, ούτε να τα ελέγξουμε, αλλά όπως είπε και ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν :

"Δεν είναι δουλειά μας να κυριαρχήσουμε σε όλες τις παλίρροιες του κόσμου, αλλά να αξιοποιήσουμε ότι βρίσκεται μέσα μας, για την ευημερία των χρόνων στους οποίους βρεθήκαμε, ξεριζώνοντας το κακό απ τα χωράφια που ξέρουμε, έτσι ώστε αυτοί που θα ζήσουν μετά από μας να έχουν καθαρή γη για να οργώσουν. Το τι καιρό θα έχουν, δεν μπορούμε να τον ρυθμίσουμε"

Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

..υπάρχω Εγώ. Ξανά.

Απ το παράθυρο του σπιτιού μου βλέπω τον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Ήταν τόσο κοντά που αν τέντωνα το χέρι μου, σχεδόν τον ακουμπούσα. Κι ενώ το σπίτι μέσα μου άρεσε σαν χώρος και αισθανόμουν άνετα, όταν κοιτούσα έξω, το βλέμμα μου έφτανε μόνο μέχρι τον απέναντι τοίχο.

Σαν άνθρωπος γενικά πίστευα και πιστεύω πως είμαι αρκετά κοινωνικός, εξωστρεφής έχοντας πολλές φορές την ανάγκη της επικοινωνίας με τους άλλους. 

Στο σπίτι αυτό - με τον απέναντι τοίχο -  ήρθα μετά από έναν χωρισμό. Η αλήθεια είναι πως οι πρώτοι μήνες μετά τον χωρισμό μου - από έναν άνθρωπο που αγαπούσα πολύ αλλά που η λεγόμενη “ασυμφωνία χαρακτήρων” μας οδήγησε στο να μην μπορούμε να είμαστε μαζί  - δεν ήταν εύκολοι. Έμεινα για πολύ καιρό μόνος μου με τον εαυτό μου σκεπτόμενος τι έφταιξε, γιατί οδηγηθήκαμε στο χωρισμό, έβλεπα τον εαυτό μου σαν τέρας, έκλαψα , πόνεσα, έπεσα και λίγο στο πάτωμα, έτσι για να το κάνω πιο δραματικό και συχνά πυκνά όταν απομακρυνόμουν απ την αυτοαναφορικότητά μου σήκωνα το βλέμμα μου και έβλεπα τον απέναντι τοίχο. 

Για καιρό πίστευα ότι το βλέμμα μου έφτανε μέχρι τα όρια  που μου έβαζε ο τοίχος. Με τον καιρό κατάλαβα ότι τα όρια τα έβαζα εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα τι μπορεί να υπάρχει πίσω απ αυτόν τον τοίχο, τι συμβαίνει πέρα απ τα στενά όρια που με είχα βάλει. Και τότε ξαφνικά το βλέμμα μου επεκτάθηκε και πιο μακριά, ανοίγοντας τα παράθυρα του μυαλού μου. Κατάλαβα ότι ο ορίζοντας  είναι μεγάλος  και μπορεί να φτάσει πιο μακριά από όσο πιστεύουμε όταν είμαστε φοβισμένοι, απελπισμένοι και χωρίς διάθεση να δούμε κάτι άλλο, πέρα απ το γνωστό, το οριοθετημένο, το ασφαλές. Αρκεί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα εσωτερικό. Ένα πέρασμα. Αρκεί να καταλάβουμε ότι ο τοίχος θα υπάρχει εκεί - για κάποιο λόγο - απλά έχω την επιλογή να μην κοιτάζω μόνο αυτόν, αλλά και τι υπάρχει πέρα απ αυτόν.

Και πέρα απ αυτόν υπάρχουν οι άλλοι, υπάρχει ομορφιά, υπάρχει δυνατότητα, 

υπάρχω Εγώ. Ξανά.