Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

..υπάρχω Εγώ. Ξανά.

Απ το παράθυρο του σπιτιού μου βλέπω τον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Ήταν τόσο κοντά που αν τέντωνα το χέρι μου, σχεδόν τον ακουμπούσα. Κι ενώ το σπίτι μέσα μου άρεσε σαν χώρος και αισθανόμουν άνετα, όταν κοιτούσα έξω, το βλέμμα μου έφτανε μόνο μέχρι τον απέναντι τοίχο.

Σαν άνθρωπος γενικά πίστευα και πιστεύω πως είμαι αρκετά κοινωνικός, εξωστρεφής έχοντας πολλές φορές την ανάγκη της επικοινωνίας με τους άλλους. 

Στο σπίτι αυτό - με τον απέναντι τοίχο -  ήρθα μετά από έναν χωρισμό. Η αλήθεια είναι πως οι πρώτοι μήνες μετά τον χωρισμό μου - από έναν άνθρωπο που αγαπούσα πολύ αλλά που η λεγόμενη “ασυμφωνία χαρακτήρων” μας οδήγησε στο να μην μπορούμε να είμαστε μαζί  - δεν ήταν εύκολοι. Έμεινα για πολύ καιρό μόνος μου με τον εαυτό μου σκεπτόμενος τι έφταιξε, γιατί οδηγηθήκαμε στο χωρισμό, έβλεπα τον εαυτό μου σαν τέρας, έκλαψα , πόνεσα, έπεσα και λίγο στο πάτωμα, έτσι για να το κάνω πιο δραματικό και συχνά πυκνά όταν απομακρυνόμουν απ την αυτοαναφορικότητά μου σήκωνα το βλέμμα μου και έβλεπα τον απέναντι τοίχο. 

Για καιρό πίστευα ότι το βλέμμα μου έφτανε μέχρι τα όρια  που μου έβαζε ο τοίχος. Με τον καιρό κατάλαβα ότι τα όρια τα έβαζα εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα τι μπορεί να υπάρχει πίσω απ αυτόν τον τοίχο, τι συμβαίνει πέρα απ τα στενά όρια που με είχα βάλει. Και τότε ξαφνικά το βλέμμα μου επεκτάθηκε και πιο μακριά, ανοίγοντας τα παράθυρα του μυαλού μου. Κατάλαβα ότι ο ορίζοντας  είναι μεγάλος  και μπορεί να φτάσει πιο μακριά από όσο πιστεύουμε όταν είμαστε φοβισμένοι, απελπισμένοι και χωρίς διάθεση να δούμε κάτι άλλο, πέρα απ το γνωστό, το οριοθετημένο, το ασφαλές. Αρκεί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα εσωτερικό. Ένα πέρασμα. Αρκεί να καταλάβουμε ότι ο τοίχος θα υπάρχει εκεί - για κάποιο λόγο - απλά έχω την επιλογή να μην κοιτάζω μόνο αυτόν, αλλά και τι υπάρχει πέρα απ αυτόν.

Και πέρα απ αυτόν υπάρχουν οι άλλοι, υπάρχει ομορφιά, υπάρχει δυνατότητα, 

υπάρχω Εγώ. Ξανά.