Θύμιος Κούκιος

Ψυχοδυναμικός ψυχοθεραπευτής 

7 Νοεμβρίου 2021

Ο άλλος κι όχι… ο Άλλος.

 Παρελθόν vs Παρών 

Κι ενώ μόνοι μας φαίνεται ότι τα καταφέρνουμε μια χαρά, στις αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους ξεκινούν τα προβλήματα. Θλίψη, θυμός, απογοήτευση, ζήλεια, αγανάκτηση είναι μερικά μόνο από τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν στις καθημερινές συναναστροφές μας με τους άλλους και πολλές φορές αναρωτιόμαστε “γιατί”, χωρίς  ωστόσο να μπορούμε να δώσουμε μια σαφή απάντηση. Κι αν πολλές φορές πείθουμε τον εαυτό μας ότι δεν θα του επιτρέψουμε ξανά να αισθανθεί όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, κάτι συμβαίνει και ξανά και ξανά επαναλαμβάνουμε τις ίδιες συμπεριφορές.

Η θεωρία μας διδάσκει πως ο άνθρωπος - ήδη από την γέννηση του - έχει ανάγκη τον άλλον άνθρωπο.

Η ίδια η ζωή μας το επιβεβαιώνει καθημερινά όταν πολλές φορές φλερτάρουμε με την μοναξιά αισθανόμενοι αυτό το δυσβάσταχτο συναίσθημα.

Η ανάγκη του “ανήκειν” είναι πλέον αποδεχτή ως μιαν αλήθεια που καθορίζει την ύπαρξη μας ως κοινωνικά όντα. Έχουμε ανάγκη τον άλλον. Έχουμε ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με τον άλλον, να δημιουργήσουμε σχέσεις και αλληλοεπιδρώντας μαζί του να βιώσουμε και να μεταδώσουμε συναισθήματα που θα μας εξελίξουν και θα μας ωριμάσουν ως ανθρώπινα όντα που συνεχώς βρίσκονται σε μια αέναη διαδικασία αλλαγής. Πόσο όμως είμαστε σε θέση να διακρίνουμε αν τα συναισθήματα που μας προκαλεί ο άλλος έχουν σχέση με τον  άνθρωπο που έχουμε κάθε φορά απέναντι μας η έχουν την προέλευση τους σε βιώματα πρώιμων εμπειριών και σε σχέσεις με τους σημαντικούς Άλλους , οι οποίοι εν άγνοια  τους  ή και όχι,  μπορεί να μην κατάφεραν να ανταποκριθούν σε συγκεκριμένες μας ανάγκες. Πόσο δηλαδή είμαστε σε θέση να ζούμε στο παρών χωρίς να προβάλλουμε πάνω του ελλείψεις από το παρελθόν.