Συντροφικότητα και αποχωρισμός 

Η αυτό φροντίδα είναι ο πυρήνας της ωριμότητας.

Τρύφων Ζαχαριάδης

Τους άλλους τους τους έχουμε ανάγκη και πρακτικά και συναισθηματικά. Είναι κοινή στην ανθρώπινη φύση η ανάγκη να αγαπηθούν από την σημαντικό Άλλο. Στην βρεφική ηλικία αν δεν μασ ταΐσουν, δεν μας φροντίσουν, θα μαραζώσουμε και θα πεθάνουμε. Στην ενήλικη ζωή αν δεν με ¨ταΐσουν και δεν με ¨φροντίσουν, θα πρέπει να επιβιώσω αυτο φροντιζόμενος/η. Σε διαφορετική περίπτωση θα τριγυρνά ωσ ανήμπορο βρέφος γύρω από ένα “άδειο” στήθος διεκδικώντας ένα ντάντεμα που κάποιος αρνείται η δεν μπορεί να μου το προσφέρει. Η γνώση και η ενεργοποίηση της αυτοφροντίδας είναι το αντίδοτο στο διαρκές τραύμα.

Η αυτοφροντιδα είναι ο πυρήνας της ωριμότητας και έχει διάφορες εκφάνσεις. Μια διάσταση της έχει σχέση με την ψυχολογική προετοιμασία από τους γονείς μας να τους αποχωριζόμαστε. Μια άλλη είναι να αντέξουμε εμείς ως γονείς να διευκολύνουμε τα παιδιά μας να μας αποχωριστούν….αυτή είναι η έντιμη φροντίδα προσ τη ζωή και την συνέχεια της.

Η ποιότητα όμως της ανθρώπινης συναλλαγής έχει απόλυτη συγγένεια και με το πως αγαπήθηκε κανείς ως βρέφος η πιο απλά με το τι έχει περισσέψει από την αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση με τους γονείς μας. Ανάλογα με αυτό το περίσσευμα αρκετές φορά βαφτίζουμε Αγάπη την συνήθεια, το φόβο της μοναξιάς, το άγχος στα κοινωνικά πρέπει, την ανασφάλεια η κάποια μορφή εξάρτησης. Γι αυτό το λόγο μια συντροφική σχέση μπορεί να στηρίζεται σε λαθεμένες ανάγκες ενώ ένας χωρισμός να αποτελεί ασυνείδητη έκφραση ενός φόβου για την εγγύτητα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή.